รูปแบบนี้สะท้อนถึงความแตกต่างของผลผลิตทางอุตสาหกรรมในวงกว้างในจีน รัฐวิสาหกิจที่ควบคุมโดยรัฐมีการเติบโตร้อยละ 7 ในปี 2566 เทียบกับร้อยละ 5 สำหรับองค์กรเอกชน ซึ่งส่วนใหญ่เป็น SMEs เนื่องจากมีจำนวนพนักงานในภาคธุรกิจ SME จำนวนมาก ผู้คนจำนวนมากจึงรู้สึกถึงความตึงเครียดจากภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ กลยุทธ์ของจีนต่อสถานการณ์นี้คือการพยายามกระตุ้นการบริโภคภายในประเทศและการใช้จ่ายของครัวเรือน แต่การที่การบริโภคในประเทศจะกลายเป็นกลไกใหม่ของการเติบโตนั้น ไม่เพียงแต่ต้องรักษาโมเมนตัมก่อนหน้านี้ไว้เท่านั้น แต่ยังต้องเพิ่มส่วนแบ่งเป็นเปอร์เซ็นต์ของ GDP เพื่อชดเชยการสูญเสียการเติบโตเนื่องจากอัตราการลงทุนที่ลดลง (ในภาคอสังหาริมทรัพย์และภาคการส่งออก) . จีนได้บูรณาการเข้ากับเศรษฐกิจโลกอย่างลึกซึ้ง ถึงกระนั้น การตลาดแบบค่อยเป็นค่อยไปได้อำนวยความสะดวกให้กับการเติบโตของประเทศ โดยไม่นำไปสู่การหลอมรวมเข้ากับลัทธิเสรีนิยมใหม่ระดับโลก หนังสือเล่มนี้เผยให้เห็นการแข่งขันอันดุเดือดเกี่ยวกับการปฏิรูปเศรษฐกิจที่กำหนดเส้นทางของจีน ในครั้งแรก […]

กลยุทธ์ของจีนต่อสถานการณ์นี้คือการพยายามกระตุ้นการบริโภคภายในประเทศและการใช้จ่ายของครัวเรือน แต่การที่การบริโภคในประเทศจะกลายเป็นกลไกใหม่ของการเติบโตนั้น ไม่เพียงแต่ต้องรักษาโมเมนตัมก่อนหน้านี้ไว้เท่านั้น แต่ยังต้องเพิ่มส่วนแบ่งเป็นเปอร์เซ็นต์ของ GDP เพื่อชดเชยการสูญเสียการเติบโตเนื่องจากอัตราการลงทุนที่ลดลง (ในภาคอสังหาริมทรัพย์และภาคการส่งออก) . ในทางตรงกันข้าม การลงทุนของรัฐกลับเพิ่มขึ้นเพื่อชดเชยการลงทุนภาคเอกชนที่ลดลง แต่สิ่งนี้ไม่สามารถทดแทนได้ในระยะยาวด้วยเหตุผลสองประการ ประการแรก หนี้ภาครัฐที่เพิ่มขึ้นในช่วงเวลาที่การลงทุนภาคเอกชนลดลงอาจนำไปสู่การอัดแน่นของเงินทุน ส่งผลให้แหล่งทรัพยากรสำหรับธุรกิจเอกชนหดตัวลง และประการที่สอง รัฐบาลได้ขยายขอบเขตออกไปแล้วเนื่องจากอัตราส่วนหนี้สินต่อ GDP เพิ่มขึ้นเป็นร้อยละ fifty five.9 ในปี 2566 เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์หนี้ที่เพิ่มสูงขึ้น จึงเหลือพื้นที่น้อยมากสำหรับรัฐบาลที่จะรักษาไว้ได้ ไม่ต้องพูดถึงการขยายรายจ่ายในปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม ความสำคัญของอสังหาริมทรัพย์ในเศรษฐกิจจีนกำลังลดน้อยลง โดยฟองสบู่ราคาที่อยู่อาศัยที่สูงจะค่อยๆ […]

กลยุทธ์ของจีนต่อสถานการณ์นี้คือการพยายามกระตุ้นการบริโภคภายในประเทศและการใช้จ่ายของครัวเรือน แต่การที่การบริโภคในประเทศจะกลายเป็นกลไกใหม่ของการเติบโตนั้น ไม่เพียงแต่ต้องรักษาโมเมนตัมก่อนหน้านี้ไว้เท่านั้น แต่ยังต้องเพิ่มส่วนแบ่งเป็นเปอร์เซ็นต์ของ GDP เพื่อชดเชยการสูญเสียการเติบโตเนื่องจากอัตราการลงทุนที่ลดลง (ในภาคอสังหาริมทรัพย์และภาคการส่งออก) . ในทางตรงกันข้าม การลงทุนของรัฐกลับเพิ่มขึ้นเพื่อชดเชยการลงทุนภาคเอกชนที่ลดลง แต่สิ่งนี้ไม่สามารถทดแทนได้ในระยะยาวด้วยเหตุผลสองประการ ประการแรก หนี้ภาครัฐที่เพิ่มขึ้นในช่วงเวลาที่การลงทุนภาคเอกชนลดลงอาจนำไปสู่การอัดแน่นของเงินทุน ส่งผลให้แหล่งทรัพยากรสำหรับธุรกิจเอกชนหดตัวลง และประการที่สอง รัฐบาลได้ขยายขอบเขตออกไปแล้วเนื่องจากอัตราส่วนหนี้สินต่อ GDP เพิ่มขึ้นเป็นร้อยละ fifty five.9 ในปี 2566 เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์หนี้ที่เพิ่มสูงขึ้น จึงเหลือพื้นที่น้อยมากสำหรับรัฐบาลที่จะรักษาไว้ได้ ไม่ต้องพูดถึงการขยายรายจ่ายในปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม ความสำคัญของอสังหาริมทรัพย์ในเศรษฐกิจจีนกำลังลดน้อยลง โดยฟองสบู่ราคาที่อยู่อาศัยที่สูงจะค่อยๆ […]